आठवणीच आठवणी

उशी उसवली कि त्यातून कस कापूस थोड थोड आणि हळू हळू बाहेर पडत ना अगदीच तसं झाल होत माझ्या मनाचं

थोडीशी मनाची गाठ मोकळी काय केली मी … नुसत्या आठवणीच आठवणी बाहेर पडू लागल्या

त्यात भर म्हणून कि काय कुणाश ठाऊक … पाउस पडत होता … :)

कापूस पावसात भिजल्यावर जड होता न तसाच झाल होत अगदी .. 

भिजलेल्या आठवणीनी मन आणि मेंदू दोन्हीही जड झाले होते

हा पावसाला या तापलेल्या पृथ्वीला शमवेल पन… माझ्या मनातली आग मात्र वणव्यासारखी पसरत चालली अहे….

Ful aur Kaate

Vicharanch kahur maajal ahe manaat ..mhanal tar ful ani mahnav tar kaate ahet ya aathavani..

Pan aapal kasa asat na jast sugandhane hi dok dukahayala lagat ani jast katyanihi tras hou legato..

Nakki konati gosht maanavate bar apalyala ..kodach padalay??

Gondhalaleya ya sthitit ekach kalat…

Paristhitine ya fulanche kaate ani katyanche suddha ful hotil..

Nahitar mag katyanahi sugandh asato…katyanchahi sparsh sukhavanara asato asa samjun chalaych mag kay ‘ful aur kate’ ch suddha ‘ful aur kate aur ‘ ( fulanchi tarha kahi aur ani katyanchi tarhaa kahi aurach…) hoil..

कवितेतून घडलेला विनोदी  संवाद :

पात्र - क्षमा  , भूभाक्षी  आणि  माणिक  ( पाहुनी कलाकार) :P :P
क्षमा  :

नका पाहू PC कडे डोळे वटारून
चल खाऊ मिसळ पाव ताणून
नका आपटू keyboard खटखट
चल खाऊन येऊ वडापाव फटफट

माणिक  : वाह - वाह

 क्षमा  :  तूच बघ माणिक खरी जाणकार नाहीतर... हा बघ दगड नुसता

भूभाक्षी  :

दगड दगड म्हणून घातलेत माझ्यावर घाव हजार
देवपण सिद्ध झाले कि तुम्हालाही फुटेल पाझर

क्षमा  :

आम्ही नाही मानत देव …
देव हि संकल्पनाच मुळी भुरटी

भूभाक्षी  :

म्हणे देव हि संकल्पनाच मुली भुरटी ,
पण देवाकडे मागून मागून दमलीय हि कार्टी

( क्षणभर वैचारिक विश्रांती …. )

भूभाक्षी  :

आता गप्प होऊन कुठला गीरावाताय धडा ,
कुठे गेला तुमचा मिसळ पाव नि वडा

क्षमा  :

 कार्टी कार्टी म्हणतो कुणाला
एकदा विचार स्वतःच्या मनाला,
लाभलाय का कधी हा देव तुला,
लाभलाय का कधी हा देव मला ,
म्हणूनच म्हणते,
देव हि संकल्पनाच मुळी भुरटी 

भूभाक्षी  : 

(देवाला ) मागणाऱ्याला नसते कुठलेच भान,
कितीही दिले तरी भागात नसते तहान,
मागण्यापेक्षा देणे असते महान,
समजणार कसे आपण असतो लहान